പാട്ടിന്റെ പേരിൽ

പാട്ടിന്റെ മൂന്ന് ചേര്‍പ്പുകളായ രചന, ഈണം, ശബ്ദം എന്നിവയില്‍ ഏതിനാണ് പ്രാമുഖ്യം എന്നത് തര്‍ക്കവിഷയമാണ്. എങ്കിലും ഈ മൂന്ന് ശാഖകളും ഒന്നായിച്ചേര്‍ന്നാലേ പാട്ടാകൂ. എന്നാല്‍, റോയല്‍റ്റി പ്രശ്നത്തില്‍ പാട്ടിന്റെ മേഖലയില്‍നിന്ന് ഇപ്പോള്‍ പാട്ടായിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നത് ഭിന്നതയുടെ വര്‍ത്തമാനമാണ്

പാട്ടിന്റെ മൂന്ന് ചേര്‍പ്പുകളായ രചന, ഈണം, ശബ്ദം എന്നിവയില്‍ ഏതിനാണ് പ്രാമുഖ്യം എന്നത് തര്‍ക്കവിഷയമാണ്. മനസ്സില്‍ ആണ്ടിറങ്ങുന്ന രചനയിലൂടെ കാലാതിവര്‍ത്തിയായി തീര്‍ന്ന ഗാനങ്ങള്‍ ഏറെയാണ്. സംഗീതത്തിന്റെ മാസ്മരികത പടര്‍ത്തി ചരിത്രമായ പാട്ടുകളും ഏറെ. ശബ്ദത്തിന്റെ മാന്ത്രികത ഇതരശാഖകളെ നിഷ്പ്രഭമാക്കിയ കഥകളും ഏറെ. എങ്കിലും ഈ മൂന്ന് ശാഖകളും ഒന്നായി ചേര്‍ന്നാലേ പാട്ടാകൂ. എന്നാല്‍, റോയല്‍റ്റി പ്രശ്നത്തില്‍ പാട്ടിന്റെ മേഖലയില്‍നിന്ന് ഇപ്പോള്‍ പാട്ടായിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നത് ഭിന്നതയുടെ വര്‍ത്തമാനമാണ്. "ആത്മവിദ്യാലയമേ" എന്ന പാട്ടിലെ "പത്ത് ലഭിച്ചാല്‍ നൂറിന് ദാഹം" എന്ന വരികളെ ഓര്‍മപ്പെടുത്തി ആ വഴക്കിന് ഇങ്ങ് കൊച്ചുകേരളത്തിലും ശക്തിയേറുകയാണ്.

കേരളത്തില്‍ സംഗീതമേഖലയില്‍ പ്രവര്‍ത്തിക്കുന്നവര്‍ക്ക് ഒറ്റ സംഘടന വേണമെന്ന് ആഗ്രഹിച്ചവര്‍ ഒട്ടേറെയാണ്. എന്നാല്‍, ഇവരെ നിരാശപ്പെടുത്തിയാണ് ഗായകര്‍ ഒറ്റയ്ക്ക് സംഘടിച്ചത്. ഇന്‍ഡ്യന്‍ സിംഗേഴ്സ് റൈറ്റ്സ് അസോസിയേഷന്‍ (ഇസ്ര) എന്ന സംഘടന ആദ്യം പ്രഖ്യാപിച്ചതാകട്ടെ റോയല്‍റ്റി തങ്ങള്‍ക്കും അവകാശപ്പെട്ടതാണെന്നായിരുന്നു. ഇപ്പോള്‍ റോയല്‍റ്റി പിരിക്കുന്ന ഇന്‍ഡ്യന്‍ പെര്‍ഫോമേഴ്്സ് റൈറ്റ്സ് സൊസൈറ്റി (ഐപിആര്‍എസ്) മാതൃകയില്‍ ഗായകര്‍ക്കായി റോയല്‍റ്റി സ്വരൂപിക്കുകയാണ് സംഘടനയുടെ പ്രധാന ലക്ഷ്യങ്ങളിലൊന്ന്. സെപ്തംബര്‍ അഞ്ചിന് മുംബൈയില്‍ ചേരുന്ന സംഘടനയുടെ ജനറല്‍ ബോഡി യോഗം ഇക്കാര്യത്തില്‍ വ്യക്തമായ തീരുമാനം കൈക്കൊള്ളും

. എന്നാല്‍, ഈ പ്രഖ്യാപനത്തിന് തൊട്ടുപിന്നാലെതന്നെ കേരളത്തിലെ സിനിമാസംഗീത സംവിധായകര്‍ കഴിഞ്ഞ ദിവസം ഫെഫ്കയ്ക്ക് കീഴില്‍ സംഘടിച്ച് ഫെഫ്ക മ്യൂസിക് ഡയറക്ടേഴ്സ് യൂണിയനും രൂപീകരിച്ചു. അങ്ങനെ ഒന്നിന് പകരം രണ്ട് സംഘടനകളാണ് പിറവി കൊണ്ടത്. പാട്ടിന്റെ പിതൃത്വവും മാതൃത്വവും രചയിതാക്കള്‍ക്കും സംഗീതസംവിധായകര്‍ക്കും മാത്രം അവകാശപ്പെട്ടതാണെന്നും ഇവര്‍ തുറന്ന് പ്രഖ്യാപിക്കുകയും ചെയ്തു. ഗായകരുടെ കുത്തക പുത്തന്‍ കാലത്ത് നടപ്പില്ലെന്നും ഇവര്‍ തുറന്നടിച്ചപ്പോള്‍ അതുവരെ കേള്‍ക്കാത്ത ഇരുണ്ട സംഗീതമാണ് ഇപ്പോള്‍ ഉയര്‍ന്നുതുടങ്ങിയത്. പാട്ടിന്റെ ബൗദ്ധികതയ്ക്ക് അവകാശം എഴുത്തുകാര്‍ക്കും സംവിധായകര്‍ക്കും മാത്രമുള്ളതാണ്. ഇവര്‍ മാറിയാല്‍ പാട്ട് തന്നെ മാറും. എന്നാല്‍, ഗായകര്‍ മാറിയാല്‍ പാട്ടിന് ഒരു ചുക്കും സംഭവിക്കില്ലെന്നും ഇവര്‍ വ്യക്തമാക്കുന്നു.

എന്നാല്‍, തങ്ങള്‍ റോയല്‍റ്റി അവകാശപ്പെടുന്നതല്ലെന്നും ഇത് സംബന്ധിച്ച നിയമഭേദഗതി തങ്ങള്‍ക്ക് അത് ലഭ്യമാക്കുന്നതാണെന്നും ഗായകര്‍ക്ക് വേണ്ടിയുള്ള പോരാട്ടത്തിന്റെ മുന്നില്‍ നില്‍ക്കുന്ന ഗായകന്‍ ജി വേണുഗോപാല്‍ പറയുന്നു. നിയമത്തെ കുറിച്ച് മനസ്സിലാക്കാതെയാണ് ഇക്കാര്യത്തില്‍ ഗായകരുടെ മേല്‍ ആരോപണം ഉന്നയിക്കാന്‍ പലരും തയ്യാറാകുന്നതെന്ന് വേണുഗോപാല്‍ പറയുന്നു. ഐപിആര്‍എസില്‍ത്തന്നെ ഗായകര്‍ക്കും റോയല്‍റ്റി വേണമെന്ന ആവശ്യം നേരത്തെ ഉയര്‍ന്നതാണ്. ലതയുടെയും മുഹമ്മദ് റഫിയുടെയും നേതൃത്വത്തില്‍ രാഷ്ട്രപതിക്ക് നിവേദനം നല്‍കുന്നതിനും നീക്കമുണ്ടായി. മതപരമായി തനിക്ക് ഇതിനോട് യോജിക്കാനാകില്ലെന്ന് റഫി വ്യക്തമാക്കിയതോടെയാണ് അന്ന് ആ നീക്കം പൊളിഞ്ഞത്. എന്നാല്‍, ഐപിആര്‍എസിന്റെ വക്താവ് തന്നെയായ രാജ്യസഭാംഗം ജാവേദ് അക്തറാണ് ഇപ്പോള്‍ കോപ്പി റൈറ്റ്സ് ആക്ടില്‍ ഗായകര്‍ക്കും പങ്കാളിത്തം വേണമെന്ന് വാദിച്ചത്. ഇതേ തുടര്‍ന്ന് ലോക്സഭാ പ്രതിപക്ഷനേതാവ് സുഷമ സ്വരാജും ഇതിനോട് യോജിക്കുകയായിരുന്നു. നിയമഭേദഗതി 2012 ജൂണ്‍ 23ന് നിലവില്‍ വരികയും ചെയ്തു. ഇതിന്റെപേരില്‍ ഇപ്പോള്‍ വിമര്‍ശം ഉന്നയിക്കുന്നത് ഖേദകരമാണെന്നും വേണുഗോപാല്‍ പറഞ്ഞു.

എന്നാല്‍, നിയമഭേദഗതിയില്‍ ഗായകര്‍ക്ക് അവകാശം രേഖപ്പെടുത്തിയിട്ടില്ലെന്ന് സംഗീതസംവിധായകന്‍ വിദ്യാധരന്‍ മാഷ് പറഞ്ഞു. ഒരു മര്യാദയുമില്ലാത്ത പ്രവൃത്തിയാണ് ഇക്കാര്യത്തില്‍ ഗായകരില്‍നിന്ന് ഉണ്ടായിട്ടുള്ളത്. റോയല്‍റ്റിക്ക് ഇവര്‍ക്ക് അണുപോലും യോഗ്യതയില്ല. വിദേശരാജ്യങ്ങളിലും മറ്റും നടക്കുന്ന സംഗീത പരിപാടികളിലൂടെ ലക്ഷങ്ങളാണ് ഗായകര്‍ സ്വന്തമാക്കുന്നത്. സ്വന്തമായി എഴുതിയ രണ്ട് വരികള്‍ പാട്ടാക്കാന്‍ കൊതിച്ചെത്തുന്ന നിര്‍ധനരില്‍നിന്നുപോലും മനഃസാക്ഷിയില്ലാതെ പ്രതിഫലം വാങ്ങുന്നവരാണ് ഗായകര്‍. കഴിഞ്ഞ ദിവസം പത്തനംതിട്ടയില്‍ ഒരു ഹോട്ടല്‍ നടത്തുന്നയാള്‍ക്കുണ്ടായ അനുഭവം ഇതാണ്. അയാളുടെ എട്ട് പാട്ടുകള്‍ ഒരു പ്രതിഫലവും വാങ്ങാതെ ഞാന്‍ ഈണമിട്ട് നല്‍കി. എന്നാല്‍, കേരളത്തിലെ പ്രമുഖ ഗായകന്‍ അതില്‍ രണ്ട് പാട്ട് പാടിയതിന് വാങ്ങിയത് 15,000 രൂപയാണ്. പാട്ടിന്റെ പിന്നാലെ നടക്കുന്നതിനാല്‍ കുടുംബത്തില്‍നിന്ന് എതിര്‍പ്പ് നേരിടുന്ന ഒരു പാവത്തിനോടാണ് ഇത് കാണിച്ചതെന്ന് ഓര്‍ക്കണം. ഇത്തരം മനഃസാക്ഷിയില്ലാത്തവരാണ് പല ഗായകരും. ഇവര്‍ ഇപ്പോള്‍ റോയല്‍റ്റിക്കായി അവകാശം ഉന്നയിക്കുന്നതിന് പിന്നിലും ഈ മനഃസ്ഥിതിയാണ്. റോയല്‍റ്റി വേണമെങ്കില്‍ സ്വന്തമായി കവിത എഴുതുകയോ ഈണം കൊടുത്ത് പാട്ട് ഒരുക്കുകയോ ആണ് ഇവര്‍ ചെയ്യേണ്ടതെന്നും വിദ്യാധരന്‍ മാഷ് വ്യക്തമാക്കി.

ഏറെക്കുറെ ഇതോട് ചേരുന്ന അഭിപ്രായമാണ് ഗാനരചയിതാവ് റഫീഖ് അഹമ്മദും പങ്കുവച്ചത്. റോയല്‍റ്റി നിയമത്തിന്റെ നൂലാമാലകള്‍ വ്യക്തമല്ലെങ്കിലും പാട്ടിന്റെ സ്രഷ്ടാക്കള്‍ രചയിതാവും ഈണമിട്ടവരും തന്നെയാണെന്ന് അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു. പാട്ടിന് മേല്‍ ബൗദ്ധികമായ അവകാശം ഉന്നയിക്കാന്‍ ഗായകര്‍ക്ക് കഴിയില്ല. അതുകൊണ്ട് തന്നെ റോയല്‍റ്റിയുടെ പരിധിയില്‍ ഇവരെ ഉള്‍പ്പെടുത്താനുമാകില്ല. ഐപിആര്‍എസില്‍നിന്ന് രചയിതാക്കള്‍ക്ക് ഏറെ തുക ലഭിക്കുന്നെന്ന അവകാശവാദം തെറ്റാണെന്നും റഫീഖ് അഹമ്മദ് വ്യക്തമാക്കി. പലപ്പോഴും രചയിതാക്കള്‍ക്ക് രണ്ടാം പരിഗണനയേ ലഭിക്കാറുള്ളൂ. രേഖകള്‍ ഹാജരാക്കാന്‍ കഴിയാത്തതിനാല്‍ തനിക്കുള്‍പ്പെടെ റോയല്‍റ്റി നിഷേധിക്കപ്പെടുന്ന സ്ഥിതിയുണ്ട്. പാട്ടിന്റെ സിഡിയിറങ്ങിയാല്‍ അതിന്റെ കവര്‍ പോലും ഐപിആര്‍എസിന് മുന്നില്‍ ഹാജരാക്കേണ്ടതുണ്ട്. എന്നാല്‍, സിഡി ഇറങ്ങുന്നത് പോലും രചയിതാക്കള്‍ പലപ്പോഴും അറിയാറില്ല. ഇക്കാര്യത്തില്‍ രണ്ടാംപന്തിക്കാരായാണ് തങ്ങള്‍ കണക്കാക്കപ്പെടുന്നതെന്നും അദ്ദേഹം വ്യക്തമാക്കുന്നു. അതേസമയം ഗായകര്‍ റോയല്‍റ്റി ആവശ്യപ്പെട്ടതിന്റെപേരില്‍ പ്രചരിപ്പിക്കുന്ന പലകാര്യങ്ങളും വസ്തുതാവിരുദ്ധമാണെന്ന് വേണുഗോപാല്‍ പറയുന്നു. ഒരു പാട്ടിന് പത്ത് രൂപ പിരിക്കാന്‍ തീരുമാനിച്ചു എന്ന നിലയ്ക്കുള്ള വാര്‍ത്തയും അടിസ്ഥാനരഹിതമാണ്. ഇതുസംബന്ധിച്ച ഒരു താരിഫും ഇനിയും തയ്യാറായിട്ടില്ല.

അതേസമയം വന്‍ നഗരങ്ങളില്‍ ഐപിആര്‍എസ് കൃത്യമായ വ്യവസ്ഥയോടെ ഇപ്പോള്‍ പ്രവര്‍ത്തിക്കുന്നുണ്ട്. സംഗീതപരിപാടികള്‍ നടക്കുന്ന ഹാളുകളില്‍ ഐപിആര്‍എസ് സംഘമെത്തി കൃത്യമായ വിലയിരുത്തല്‍ നടത്തി തുക ഈടാക്കുന്നുണ്ട്. 8000 മുതല്‍ 12,000 രൂപ വരെ ഇവര്‍ പിരിച്ചെടുക്കാറുണ്ട്. പബ്ലിക് ഡാന്‍സ് ബാറുകള്‍, ഹോട്ടലുകള്‍, പാട്ട് വയ്ക്കുന്ന കല്യാണഹാളുകള്‍ എന്നിവിടങ്ങളിലും ഐപിആര്‍എസ് സംഘം പിരിവെടുക്കുന്നു. ഇതിന് തുല്യമായ പ്രവര്‍ത്തനം നടത്താന്‍ ഇസ്രയ്ക്കും ബാധ്യതയുണ്ട്. മൊബൈല്‍ റിങ്ടോണില്‍ ഉപയോഗിക്കുന്ന പാട്ടിന് പോലും ഗായകര്‍ക്ക് റോയല്‍റ്റിക്ക് അവകാശമുണ്ട്. ഓരോ ഗായകര്‍ക്കും മുന്‍ഗണനയും പരിഗണനയും ലഭിക്കുന്നുണ്ട്. അതിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തില്‍ അവരുടെ സൃഷ്ടികളായ പാട്ടിനും അവര്‍ക്ക് റോയല്‍റ്റിക്ക് അവകാശമുണ്ടെന്നും വേണുഗോപാല്‍ പറയുന്നു. സംഘടനയ്ക്ക് വേണ്ടി ഇത്രയേറെ വാദിക്കുമ്പോഴും വേണുഗോപാലിന്റെ വ്യക്തിപരമായ അഭിപ്രായം മറ്റൊന്നാണ്. അത് പിന്നാലെ പറയാം.

ബൗദ്ധികസ്വത്തിന് നല്‍കുന്ന റോയല്‍റ്റി എങ്ങനെയാണ് ഗായകര്‍ക്ക് അവകാശപ്പെടാനാകുകയെന്നാണ് ഇതിന് മറുപടിയെന്നോണം യുവ സംഗീതസംവിധായകന്‍ ബിജിപാല്‍ ചോദിക്കുന്നത്. അവശ കലാകാരന്മാരെ സഹായിക്കുന്നതിന് ഗാനമേളകളിലെ വരുമാനത്തില്‍നിന്ന് അഞ്ചോ, മൂന്നോ ശതമാനം തുക ലെവിയായി നല്‍കണമെന്ന ആവശ്യത്തോട് പോലും സഹകരിക്കാതിരുന്നവരാണ് ഗായകര്‍. അന്നൊന്നും ഒരു യൂണിയന്റെ ആവശ്യം ഉണ്ടെന്നുപോലും തോന്നാതിരുന്ന ഇവര്‍ ഇപ്പോള്‍ രചയിതാക്കളുടെയും സംഗീതസംവിധായകരുടെയും ആനുകൂല്യത്തില്‍നിന്നാണ് കൈയിട്ട് വാരാന്‍ ഒരുങ്ങുന്നത്. ഇതിലൂടെ തെരുവ് യുദ്ധമല്ല, നിലപാടാണ് സംഗീതസംവിധായകരും രചയിതാക്കളുമൊക്കെ വ്യക്തമാക്കുന്നത്. അധികം വൈകാതെ പ്രമുഖ രചയിതാക്കളും തങ്ങള്‍ക്കൊപ്പം ചേരുമെന്നും ബിജിപാല്‍ പറഞ്ഞു.ഗാനരചയിതാക്കളുമായി യോജിച്ചുള്ള സംഘടനയെ കുറിച്ചും ആലോചനയുണ്ടെന്നും ബിജിപാല്‍ പറഞ്ഞു.

എന്നാല്‍, പാട്ടിന്റെ റോയല്‍റ്റിക്കായി ശബ്ദമുയര്‍ത്തുന്ന ഗായകര്‍ തങ്ങളുടെ പ്രൊഫഷനോട് കാട്ടുന്ന ആത്മാര്‍ഥത പരിശോധിക്കപ്പെടേണ്ടതാണെന്ന് പേര് വെളിപ്പെടുത്തരുതെന്ന് വ്യക്തമാക്കി ഒരു പ്രമുഖ സംഗീതസംവിധായകന്‍ പറഞ്ഞു. മെലോഡൈം എന്ന സോഫ്ട്വെയര്‍ ഇല്ലെങ്കില്‍ പല ഗായകരുടെയും പൂച്ച് പുറത്തുവരും. അത്രയേറെ ശ്രുതിഭംഗമാണ് പലരുടെയും ആലാപനത്തിലുള്ളത്. വാസ്തവത്തില്‍ മെലോഡൈം ഇവര്‍ക്ക് രക്ഷാകവചമാണ് ഒരുക്കുന്നത്. മുന്‍പൊക്കെ ഒരാഴ്ചയോളം പാട്ട് പാടി പഠിച്ചാണ് റെക്കോഡിങ്ങിന് വരുന്നത്. എന്നാല്‍, ഇപ്പോള്‍ മെലോഡൈമില്‍ ശരിയാക്കുമല്ലോ എന്ന് പറയാന്‍ പലര്‍ക്കും ഒരു മടിയുമില്ല. 75 ശതമാനം ഗായകരുടെയും സ്ഥിതിയിതാണ്. ശേഷിക്കുന്ന 25 ശതമാനം മാത്രമാണ് പ്രൊഫഷനോട് പ്രതിബദ്ധത പുലര്‍ത്തുന്നതെന്നും അദ്ദേഹം വ്യക്തമാക്കി.

ഇക്കാര്യത്തില്‍ വേറിട്ട അഭിപ്രായം കേട്ടത് വയലാര്‍ ശരത് ചന്ദ്രവര്‍മയില്‍നിന്നാണ്. റോയല്‍റ്റി തുക തുല്യമായി പങ്കുവയ്ക്കുക എന്ന ആശയമാണ് ശരത് പങ്കുവച്ചത്. സാധാരണ മനുഷ്യര്‍ക്കിടയില്‍ പാട്ട് നിലനില്‍ക്കണമെങ്കില്‍ അതിന് രചനാമൂല്യം ഏറേണ്ടതുണ്ട്. ഇക്കാര്യത്തില്‍ പ്രാധാന്യം രചയിതാവിന് തന്നെയാണ്. പാട്ട് ഒരുക്കുന്നതില്‍ അധ്വാനം കൂടുതല്‍ സംഗീത സംവിധായകനാണ്. അതുകൊണ്ട് ഈ വിഭാഗങ്ങളുടെ പരിഗണന ഗായകര്‍ക്ക് അവകാശപ്പെടാനാകില്ല. മാത്രമല്ല, പാട്ട് പിറന്നതിന് ശേഷം ഗാനമേളകളിലൂടെയും മറ്റും ഗായകര്‍ ഒട്ടേറെ പണം സമ്പാദിക്കുന്നു. രചയിതാവിനും സംഗീതസംവിധായകനുമൊന്നും ഇതുകൊണ്ടുള്ള നേട്ടം ലഭിക്കുന്നില്ല. വാസ്തവത്തില്‍ ഒരു പെന്‍ഷന്‍ പോലെയാണ് റോയല്‍റ്റി തുക കൊണ്ടുള്ള ഉപകാരം. ഇങ്ങനെയൊക്കെയാണെങ്കിലും മൂന്ന് വിഭാഗവും ചേര്‍ന്നാലേ പാട്ട് സമ്പൂര്‍ണമാകൂ. ഈ സാഹചര്യത്തില്‍ റോയല്‍റ്റി തുക തുല്യമായി വീതിക്കുന്നതായിരിക്കും നല്ലതെന്നാണ് ശരത്തിന്റെ അഭിപ്രായം.

എന്നാല്‍, വ്യക്തിപരമായി തനിക്ക് റോയല്‍റ്റിയോട് യോജിപ്പ് ഇല്ലെന്ന് ജി വേണുഗോപാല്‍ പറയുന്നു. വിക്കിപീഡിയയില്‍ വിവരങ്ങള്‍ ലഭിക്കുന്നതുപോലെ സംഗീതം സൗജന്യമായിത്തന്നെ ലഭിക്കേണ്ടതാണ്. വെള്ളത്തിന് കരം കൊടുക്കാന്‍ താന്‍ ഇഷ്ടപ്പെടുന്നില്ല. അതുപോലെയാണ് സംഗീതവും. അത് സൗജന്യമായിത്തന്നെ ലഭ്യമാകുന്നതാണ് ഏറെ നല്ലതെന്നും വേണുഗോപാല്‍ വ്യക്തമാക്കുന്നു.

ഈ സംവാദത്തില്‍ ഇവരാരും ഉയര്‍ത്താതിരുന്ന ഒരു ചോദ്യം ശ്രോതാവിനെ കുറിച്ചുള്ളതാണ്. പാട്ട് സൃഷ്ടിക്കുന്നവര്‍ക്കും പാട്ട് പാടുന്നവര്‍ക്കും റോയല്‍റ്റി ആകാമെങ്കില്‍ ചില പാട്ടുകള്‍ കേള്‍ക്കേണ്ടിവരുന്ന ശ്രോതാക്കൾക്കും റോയല്‍റ്റി നല്കേണ്ടതില്ലേ എന്ന ചോദ്യം.

*
ഷഫീഖ് അമരാവതി ദേശാഭിമാനി

The Death-Throes of Neo-Liberalism

THE “Black Monday” when the rupee tumbled to as low as 63 per US dollar and the Sensex took a further fall after already having plunged the day before, is indicative of the seriousness of the malady that afflicts the Indian economy. Three main kinds of explanation have been offered by economic commentators for this malady. Let us examine these seriatim.

The first, put forward by no less a person than Raghuram Rajan, prior to his recent appointment as governor of the Reserve Bank of India, traces it to the fact that the era of “quantitative easing” is coming to an end in the US. The prospect of this happening was announced by Ben Bernanke, chairman of the Federal Reserve Board, on May 22. Till now the Federal Reserve was pursuing a policy of buying government bonds in the market, and in the process keeping the long-term interest rates low in the US economy, while pumping liquidity into the system. This also meant that finance was flowing into other economies where interest rates were more attractive, and thereby shoring up their currencies. In the wake of Bernanke’s announcement, of no more than merely an intention, the long-term interest rates are already hardening in the US, causing an appreciation of the US dollar vis-a-vis the rest of the world’s currencies, especially those of “emerging markets economies ” like Brazil, South Africa, Indonesia and India.

The problem with this explanation however is that the collapse of the rupee did not begin with May 22. In fact, the rupee has been going down for quite some time. True, there has been a sharp fall in its external value in the more recent period, as has been the case with several other currencies, but focussing only on Bernanke’s statement on May 22 as an explanation for its travails is seriously misleading: it glosses over the declining tendency of the currency operating over a longer period.

The second explanation also focuses on the strengthening of the dollar, but traces it to a revival of growth in the US economy. In fact the episode of the rupee’s tumble and the fall in Sensex by 700 that occurred prior to the “Black Monday” was attributed by many to the release of US unemployment figures which showed a decline in this rate. Wealth-holders, it was suggested, were now beginning to move back to the US from several “emerging market economies”, buoyed by the prospects of a revival in its growth, and this fact underlay the depreciation of the latter’s currencies.

This explanation too, like the first one, misses the longer-term tendency for the rupee’s decline. Besides, this explanation runs counter to the first explanation. If long-term interest rates are hardening in the US then that would snuff out its growth prospects. Even the growth that is alleged to be occurring in the US is a matter of dispute, since there has been a change in the GDP estimates of that country, which, many argue, has spuriously overestimated recent growth. In addition, however, such growth as has been occurring is likely to be related to the policy of “quantitative easing” whose end will certainly put a damper upon it. In fact, the best description that has been offered of the state of the US economy is that it “is bumping along the floor”. When it bumps up a little, a lot of noise is made about its recovery; but this noise subsides when it gets back to the floor. This has been happening for quite some time now.

The third explanation for India’s current economic woes focuses on India-specific factors. The most important of these of course is the massive current account deficit, of 4.8 percent of GDP. Since the government itself, committed to attracting foreign investment of all descriptions, thinks that capital inflows can at best finance a current deficit of only 2.5 percent of GDP, a deficit of 4.8 percent is bound to put pressure on the rupee.

WIDENING CURRENT ACCOUNT DEFICITS

But, as already seen, the depreciation in currencies is not confined to the rupee alone; and if the wave of depreciations across countries has to be explained in terms of a widening of the current account deficits in all these countries, then two questions immediately arise: first, why should there be such a widening of deficits across countries? And second, why should there be such a wave of massive depreciations everywhere even though there are major differences across them in the ratio of current deficits to GDP? The pressure on the rupee owing to India’s widened current account deficit in short, while indisputable, needs to be located within a larger context.

Then there are other kinds of India-specific explanations: Pranab Mukherjee’s stint as finance minister, when he presented a budget that (by trying inter alia to plug the “Mauritius route” for the entry of foreign direct investment) undermined the “confidence of investors” about India’s commitment to “reforms” (!); Chidambaram’s loss of nerve in pursuing “reforms”; the recent “desperate” measures consisting of a clutch of capital controls and import restrictions that the government has introduced for shoring up the rupee which have frightened investors; and so on. But these explanations, usually picked up from random gossip, or stray reactions of speculators, are both intellectually unconvincing in themselves, and also oblivious of the depreciation of currencies vis-a-vis the US dollar that is occurring across the world; they need not be taken seriously.

It follows then that the standard explanations which have been advanced by commentators to explain India’s current economic travails are unconvincing. While the India-specific explanations do not reckon with the similar experience of other countries, the more general explanations, relating to all countries experiencing currency depreciations, focus only on short-term factors, and lack any structural location. What is needed is a general explanation (to which some India-specific factors may be additional contributors) which is located in the structure of contemporary capitalism. And any such explanation has to reckon with the deep and protracted crisis that world capitalism is currently experiencing.

The talk of the US coming out of this crisis, is, as we have seen, unfounded. Europe continues to be enmeshed in it with no end in sight. And now even the hitherto rapidly-growing third world economies are coming under its impact. The growth rate is palpably slowing down in China; it has slowed down in India; and the Chinese slow-down is beginning to affect Brazil and other Latin American countries which are major commodity exporters to China. In short, the world recession is now spreading. There was a period when because of the domestic fiscal stimulus, non-metropolitan economies gave the impression that they would escape the recession. They might have done so if the recession itself had been a brief affair; but given its protracted nature it has eventually affected them too. And the modus operandi of this spread is the widening current deficit.

If the growth rate slows down in the advanced capitalist economies but does not do so in these third world economies, then their imports continue to grow rapidly even as their exports dwindle. This has two effects: one, a reduction in their level of aggregate demand; and two, a widening of their current account deficit. (Some countries like China may escape such widening of current deficit but others are bound to be affected by it). Even if domestic fiscal stimuli can counter the first effect they cannot counter the second. Continuing recession in the advanced capitalist world therefore worsens the current deficits of the hitherto rapidly-growing third world economies.

GREATER DISTRESS TO THIRD WORLD PEOPLE

At the same time however, it tends to dry up the flow of finance from the metropolitan economies to these economies, because of the general loss of exuberance among speculators which a recession inevitably engenders. For a while, no doubt, such drying up may not happen because of the formation of property-price or stock-market “bubbles” in these economies, but as these “bubbles” begin to collapse, the flow of external finance too dries up. The combination of larger current deficits and drying up financial inflows inevitably puts pressure on the currency; and to put a restraint upon the depreciation of the currency domestic expenditure is curtailed, which chokes off growth. The combination of currency depreciation, accelerated inflation (because of such depreciation), and choking off of growth that we find in India and a host of other “emerging-market economies” is a fall-out therefore of the world capitalist crisis.

This is not a new story. World capitalist crises inevitably bring greater distress to the people of the third world, even compared to the pre-crisis levels of acute distress. This is exactly what had happened in India in the 1920s and 30s when the peasants and agricultural labourers had experienced acute declines in their incomes. The move away from the free market, the entrusting of the responsibility of protecting the people against the vicissitudes of the market, the delinking from the world economy through capital controls and trade restrictions so that the State could discharge this responsibility, had been a result of that experience.

In short, neo-liberalism is not a new discovery of wisdom. Economies in the world, including in particular the Indian economy, had experienced “economic liberalisation” with a vengeance in the colonial period, until some halting departures were made in the wake of the crisis in the late twenties and the thirties. It is only after independence that a full-scale dirigiste regime was introduced. But its rationale lay in the experience of the crisis of the inter-war years.

As the world economy was growing in the nineties and the first few years of the current century, neo-liberalism which had replaced dirigisme appeared to many, especially to those from the urban middle class who benefited from it (though not to the workers and peasants who were victims of it), as the acme of wisdom. But now with a prolonged crisis reminiscent of the 1930s once more engulfing world capitalism, the dangers of neo-liberalism, the fact that it makes both its earlier beneficiaries and its earlier victims, worse off, are beginning to become clearer.

A struggle between two contradictory positions therefore is going to dominate economic discourse in the country in the days to come. The first of these, which offers little hope, presses for sinking deeper into neo-liberalism as the means to overcome the crisis; the second of these, the only one that offers any hope, presses for extricating the economy from its clutches as the means to overcome the crisis.

*
Prabhat Patnaik People's Democracy 25 August 2013

നരേന്ദ്ര ധാഭോല്‍ക്കര്‍ അനശ്വര രക്തസാക്ഷി

മഹാത്മാഗാന്ധിയെ വെടിവച്ചുകൊന്നപ്പോള്‍ ഹിന്ദുവര്‍ഗീയ വാദികള്‍ കരുതിയത് ഇതോടെ ഗാന്ധിയെ കൊണ്ടുള്ള ശല്യം അവസാനിച്ചു എന്നാണ്. മഹാത്മാഗാന്ധി മരണാനന്തരം ലോകത്തെവിടെയും പ്രസക്തനാകുന്നതാണല്ലോ പിന്നെ കണ്ടത്. അതുപോലെയാണ് ഹിന്ദുവര്‍ഗീയ വാദികളുടെ വെടിയേറ്റു മരിച്ച ഡോ. നരേന്ദ്ര ധാഭോല്‍ക്കറുടെയും കാര്യം. അദ്ദേഹം പതിനെട്ടുവര്‍ഷം മുമ്പ് എഴുതിയുണ്ടാക്കിയ ദുര്‍മന്ത്രവാദ നിരോധന ബില്‍ മഹാരാഷ്ട്രയില്‍ നിയമമാവുകയാണ്.

ആതുരസേവനരംഗം ഉപേക്ഷിച്ച് മുഴുവന്‍ സമയ യുക്തിവാദപ്രവര്‍ത്തനങ്ങളില്‍ ഏര്‍പ്പെട്ട ധിഷണാശാലിയായിരുന്നു ധാഭോല്‍ക്കര്‍. മഹാരാഷ്ട്രയിലെ ജനദ്രോഹ അന്ധവിശ്വാസങ്ങളാണ് അതിനുകാരണമായത്. സ്ത്രീകളെ പിശാചെന്നു മുദ്രകുത്തി കൊല്ലുക, ദൈവപ്രീതിക്കുവേണ്ടി മനുഷ്യക്കുരുതിയും മൃഗക്കുരുതിയും നടത്തുക, അയിത്തമാചരിക്കുക, സ്ത്രീകളെ ക്ഷേത്രത്തില്‍ പ്രവേശിപ്പിക്കാതിരിക്കുക തുടങ്ങിയ അവിശ്വസനീയ ആചാരങ്ങളാണ് മഹാരാഷ്ട്രയില്‍ നിലനില്‍ക്കുന്നത്. ഇതിനെതിരേയുള്ള ബില്ലാണ് അദ്ദേഹം എഴുതിയുണ്ടാക്കി ഭരണകൂടത്തെ ഏല്‍പ്പിച്ചത്.
മഹാരാഷ്ട്ര അന്ധശ്രദ്ധ നിര്‍മൂലന്‍ സമിതി എന്ന സംഘടനയുടെ അധ്യക്ഷനായും സാധന എന്ന പ്രസിദ്ധീകരണത്തിന്റെ പത്രാധിപരായും പ്രവര്‍ത്തിച്ചുകൊണ്ടാണ് ഡോ. ധാഭോല്‍ക്കര്‍ നവോത്ഥാന പ്രവര്‍ത്തനങ്ങള്‍ക്കു നേതൃത്വം നല്‍കിയത്.

എല്ലാ ഗ്രാമത്തിലും കുടിവെള്ളത്തിനായി കിണര്‍ വേണമെന്ന ആശയവുമായിട്ടായിരുന്നു ഒരു സമരം. സ്ത്രീകളുടെ ക്ഷേത്രപ്രവേശനത്തിനായി അഹമ്മദ് നഗറിലെ ഷാനിഷിംഗ്പൂര്‍ ക്ഷേത്രത്തിലേയ്ക്കു മാര്‍ച്ചു നടത്തിയത് മറ്റൊരു സമരം. മഹാരാഷ്ട്രയിലെ സായിബാബയും അമൃതാനന്ദമയിയുമൊക്കെയായ നരേന്ദ്ര മഹാരാജ്, നിര്‍മ്മലാദേവി തുടങ്ങിയ ആള്‍ ദൈവങ്ങളുമായി ഏറ്റുമുട്ടിയത് ഇനിയുമൊരുസമരം.
വ്യക്തിജീവിതത്തില്‍ യുക്തിലാവണ്യം പാലിച്ചതായിരുന്നു ഡോ. ധാഭോല്‍ക്കറുടെ നക്ഷത്രശോഭയുള്ള യോഗ്യത - വാസ്തുശാസ്ത്രത്തിന്റെ അര്‍ഥശൂന്യത വെളിവാക്കാനായി തെക്കോട്ടു മുഖമാക്കിയാണ് അദ്ദേഹം വീടുവച്ചത്. മുസ്‌ലീം സാമൂഹ്യപരിഷ്‌ക്കര്‍ത്താവായ ഹമീദ് ദല്‍വായിയോടുള്ള ആദരവ് സൂചിപ്പിക്കാനായി സ്വന്തം മകന് ഹമീദ് എന്നു പേരിട്ടു. ഹമീദിനെയും മകള്‍ മുക്തയെയും മതരഹിതരായിത്തന്നെ വളര്‍ത്തി. ഇരുവരുടെയും വിവാഹം ജാതിയും ജാതകവും നോക്കാതെ ലളിതമായി നടത്തി. ദലിത് വിമോചനവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് മൂവായിരത്തിലധികം ബോധനയോഗങ്ങളാണ് ഡോ. ധാഭോല്‍ക്കര്‍ സംഘടിപ്പിച്ചത്. അന്ധവിശ്വാസങ്ങള്‍ക്കെതിരേയുള്ള അദ്ദേഹത്തിന്റെ ബില്‍ തടഞ്ഞത് ഭാരതീയ ജനതാപാര്‍ട്ടിയും ശിവസേനയുമാണ്. ഭരണകക്ഷിയായ കോണ്‍ഗ്രസ് ആകട്ടെ ബാബറിപ്പള്ളി പൊളിച്ചപ്പോള്‍ എടുത്ത തന്ത്രം തന്നെ സ്വീകരിച്ചു. എന്തായാലും ഇപ്പോള്‍, മഹാരാഷ്ട്ര മുഖ്യമന്ത്രി പൃത്ഥ്വിരാജ് ചവാന് ബോധോദയം ഉണ്ടായിരിക്കുകയാണ്. രക്തസാക്ഷിത്വത്തിനുശേഷമുള്ള അംഗീകാരം.

പതിവുള്ള പുലരിനടത്തത്തിനിറങ്ങിയതായിരുന്നു ഡോ. നരേന്ദ്ര ധാഭോല്‍ക്കര്‍. പൂണെയിലെ ഓംകാരേശ്വര്‍ ക്ഷേത്രത്തിനു സമീപമുള്ള പാതയിലാണ് അദ്ദേഹം വെടിയേറ്റു വീണത്. ദുര്‍മന്ത്രവാദികള്‍ക്ക് കൂടോത്രപ്രയോഗത്തിലൂടെ അദ്ദേഹത്തെ നിര്‍വീര്യനാക്കാനോ നിശ്ശബ്ദനാക്കാനോ ശത്രുസംഹാരപൂജയിലൂടെ നിഗ്രഹിക്കാനോ സാധിച്ചില്ല. ഇത്തരം കൂടോത്രങ്ങള്‍ നിരര്‍ഥകമാണെന്നുള്ള അദ്ദേഹത്തിന്റെ വാദം ശരിയാണെന്നുകൂടി ഈ രക്തസാക്ഷിത്വം തെളിയിക്കുന്നുണ്ട്. വെടിയേറ്റു മരിച്ചതിനാല്‍, മൃതദേഹം പഠനത്തിനു നല്‍കണമെന്ന അദ്ദേഹത്തിന്റെ ആഗ്രഹം നിറവേറ്റാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ല.

ഡോ. നരേന്ദ്രധാഭോല്‍ക്കറുടെ ചോര നിരപരാധിയായ ഒരു സത്യാന്വേഷകന്റെ ചോരയാണ്. അത് നിരന്തരം പ്രചോദിപ്പിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കും. അന്ധവിശ്വാസങ്ങള്‍ക്കും അനാചാരങ്ങള്‍ക്കും ജാതിമത വിഭാഗീയതകള്‍ക്കുമെതിരെയുള്ള പോരാട്ടത്തിന് ഈ രക്തസാക്ഷിത്വം ഊര്‍ജം പകരുകതന്നെ ചെയ്യും.

*
കുരീപ്പുഴ ശ്രീകുമാര്‍ ജനയുഗം

These Days and Dates

EDUARDO Galeano may be fascinated by the days and dates and could have written a book on them, telling or recounting the history behind each of them. But for many, days and dates, specially, the 'days', bring a kind of fear as they have to splurge a lot of money. What is the history behind each of these many might not know, even those who are religiously observing them included. 'They are observing, so we too should observe' has become the fad. This, in fact, is creating lots of problems.

Take the example of Raksha bandhan. While all the schools and offices have declared August 20 as a holiday, the Parliament of India declared 21st as a holiday. According to some, both the days can be observed for the festival. That apart, rakhi means a 'bond of protection' and a sister seeks it from her brother, who is considered to be 'shaurya'. This custom, according to many studies, seems to have started during the medieval period, with the Rajputs. A newspaper, which prides itself in calling it as more interested in advertisements than news, carried an advertisement about itself on Rakhi. It states that brothers should take a 'hard look' at their sisters on this day and respect her for all her strong attributes and achievements. Perhaps, the newspaper in question is trying to wash away its sins of sexist and patriarchal depiction of women it carries throughout the year, with one such advertisement. In the hoopla, many of us intend to forget that this entire custom is patriarchal and depicts women as the 'weaker' lot, who needs to be 'protected'. No wonder, many of our political leaders too pride in exhibiting their rakhis.

Let us come to another day that is observed in this month. Many children may not remember or even taught when and what is a Republic Day or an Independence Day. But most of them know or are being taught, when is Friendship Day, Mother's Day, Father's Day, etc, etc. These days even Independence Day is being reminded through our 'Reliance' on offers and discounts. Of course there is also More, Big Bazaar, Croma and many other such giants to remind us of our 'independence'.

Now, one need not be a fanatic like the ones who are against these days, particularly the one in February – Valentine's Day, to be vexed with these days. One can go on celebrating every day, as everyday has a history and a speciality as Galeano has pointed out in his book, Children of Days. Of course, one needs to have the inclination and more than that the means. Before discussing about other days, let us see how the Friendship Day had originated or learn its history. According to Wikipedia, “Friendship Day was originally promoted by Joyce Hall, the founder of Hallmark Cards in 1930, intended to be 2 August and a day when people celebrated their friendships by sending cards”. Why is 2nd August chosen and not 1st of August or 3rd of August? Here is the answer from Wikipedia: “The second of August was chosen as the centre of the largest lull between holiday celebrations”. Wikipedia has other interesting facts too. “Friendship Day was promoted by the Greeting Card National Association during the 1920s but met with consumer resistance – given that it was her too obviously a commercial gimmick to promote greetings cards. By the 1940s the number of Friendship Day cards available in the US had dwindled and the holiday largely died out there. There is no evidence to date for its uptake in Europe; however, it has been kept alive and revitalised in Asia, where several countries have adopted it”. And three countries are specifically named in the article – India, Bangladesh and Malaysia, where this has become a big rage, with some people even demanding a holiday to celebrate it. It may be to escape from sparing another holiday to the workers, that the first Sunday of August was designated as the 'Friendship Day' every year.

The UN, which declares many days, 'Girl Child Day', World Hunger Day', Earth Day, Poverty Day, etc, etc, too joined in declaring a day for friendship and designated July 30. Here, there is an interesting fact. Going back to the article in Wikipedia, “In honour of Friendship Day in 1998, Nane Annan, wife of then UN Secretary-General Kofi Annan, named Winnie the Pooh as the world's Ambassador of Friendship at the United Nations”. Winnie the Pooh is not some face in the crowd. It is the marvellous creation of the creators of one of the most recognised brands worldwide – Disney. So, Disney creates the ambassador for friendship, just like Coco Cola dressed up Santa Claus in its colours. All of us, ignorant, intelligent or otherwise go on celebrating.

Interestingly 'Friendship Day' is not opposed (or at least as vehemently) as Valentine's Day, though both promote the same 'consumerist', 'western culture'. The religious in India wish reminding us about the friendship of Sri Krishna and Kuchela, while the revolutionaries wish recalling the great friendship of Marx and Engels or the indigenous Bhagat Singh, Sukhdev and Rajguru. Whatever the examples, on the Friendship Day, wishes are exchanged (music to the mobile operators) and bands are tied (jingling the coffers of their manufacturers). Media splurges advertisements and stories of stars and their 'starry' friendship, break-ups and 'hug and make-ups'. We gobble all this with intoxicated fascination.

Before proceeding any further, let it be made doubly clear that it is nobody's case against observance/celebration of 'Friendship Day' or its equivalent or any day for that matter. May all the days enjoy their time under the Sun! But let us think about a simple question, can we equate all the days? Is a Friendship Day equivalent to an Independence Day or a Mother's Day equivalent to Women's Day? While the former doesn't have a history of struggles behind them, the later are rich because of their history of struggles. What is being done today, is to promote the days without any history of struggles and rob those days which have precisely this history of their character and paint them with a commerical brush.

Unfortunately in the marketing blitzkrieg, the difference is getting blurred by each passing day. Already, Women's Day is robbed of its history of struggles for the rights of women. Leave alone thousands of ordinary people, many of those celebrity tweeters (or tweeple) do not know Clara Zetkin or other heroic fighters of that era who had fought for the rights of women and wanted a day to re-resolve to carry forward the struggle for women's emancipation. Today, it is Ponds, Lakme, Oreal or some other cosmetic brand, which promises women fair skin that projects itself as the champion of Women's Day by splurging advertisements. Just as the sexist newspaper prophesying us to respect women!

Similarly, Independence Day and Republic Day are slowly being converted into days to be remembered for the benefits they bring to the consumers, offered by the corporates on these days. Forget about the ideals of our freedom fighters, even the names of freedom fighters are being lost on the new generation of Indians. So much so that the discussion is on who is a martyr rather than on being what are the ideals that our great freedom fighters have fought for and how far have we travelled to realise them.

Here it is not impertinent to question that statement of our opposition leader in the Parliament who stated: “We couldn't be part of the freedom struggle, we were born after 1947, but now we will be a part of the 'freedom from Congress' battle”. Nobody has any issues on her taking part in the 'battle' for 'freedom from Congress'. But, here we should question her; she may have been born after 1947 and thus got 'deprived' of the 'opportunity' to fight for our freedom, but what about her mentor, and the BJP 'patriarch' – LK Advani or for that matter, AB Vajpayee? They were old enough to take part in the freedom struggle, but did they? No. Not only they, but the entire 'Sangh Parivar' shied away from the freedom struggle. Moreover, there are umpteen instances with unchallengeable evidences to show how they at times even compromised with the British. This is the history that they want to hide from the present generation. And this is the history that gets hidden under the wraps of commercialisation, if it is not consciously brought out and propagated. No wonder a former President of the BJP, as reported in a news report in the Hindustan Times, June 23, 2013, “has hinted that it will change textbook syllabi...if it returns to power”. If left unchecked, the already lopsided presentation of our history – with the emphasis on only a certain stream and a handful of leaders' role in the freedom struggle, completely blacking out or presenting a wrong notion of the other streams and leaders – will get further biased.

The media and market too have their own agenda - selfish, profit generating interests behind the commercialisation of 'days' and equating every day. Those who are afraid of history stand to benefit from such attempts.

It is upon us to blow the ash off, rekindle the fire of struggles of common people behind every day in history and place it before the people for their objective assessment of their present and decide their future. This is all the more necessary in these days of crisis – economic, social and political. Let us all stand up to this glorious task or historical responsibility, if you like to call it as such.

*
G Mamatha People's Democracy 25 August 2013